کلام شاہ سید میران بزرگوار!
څه عارض کڑہ خُدائے لوئے بار د امانتآسمان، زمکے، غرو ترِ اوکڑہ اِباقت
اجتناب ځکه آسمان زمکے ترِ وکڑہدا لوئے بار وَہ ورته یے نہ راوڑہ طاقت
رَبّ نِدا قدرت په ژبے دیو ته وکڑہدا بار واخلو دی کے ڈیر دے منزلت
آسمان زمکه شوہ گویا مُو به شُو سَھوادوزخ اور توفیق مه نیشته یا حضرت
حق غیور بیا تماشه د قدرت وکڑہبِنائی وکڑہ د آدم خاکی صورت
ملائک یے دی ته واڑہ په سجود کُوڅه حق دم کڑله پاك سِر دی په طلعت
یو شیطان اِبلیس اِبا له دی نه وکڑہخُدائے رجیم کڑلو مخ تورے بَد شامت
دغه بار یے د آدم په ولیو چیخلهآدمٔ واخسته په ڈیر ڈیر محبت
ځکه بار د امانت آدمٔ قبول کڑہمُحمّدٌ علی د نُور له براکت
اَمرِ روح آدمٔ قالب سرہ آشنا شهنور یے کڑہ روان په لورے د جنت
څه جنت په دروازے صفی داخل شهپنځه اسمه یے ولیدو نقش په قدرت
آدم اُوویلو څه یا بارِ الٰھادا پنجتنٔ تا دی اول کڑی خلقت
زہ بابا د کُل مخلوق صفی بلل شمتا له مانا کڑو پیدا وڑاندے عترت
په غه دم کے بیا صفی تا وحی راغلهاے آدمه د غرُور مه کڑہ خصلت
نه ملك وَہ نه فلك یو ذات د ما وہله ھر شی دیو مقابل دے سبقت
ته به ھم د دیو له رویئے نجات مُومےڅه گناہ دی شی صادرہ غه ساعت
بیا رحمان حُکم بشر ته دا رنگ وکڑہثمرات بھشت کے ڈیر دی ھم شربت
کل اختیار یو ھرڅه خورو غه دہ رضا دےیو اُونخورو له شجر د منھیت
خناس ھسے رنگ فریب ور واته وکهڅه پرھیز یے د دیو مات که په حکمت
آدمٔ ظلم جاھلی له نفسه وکڑہعھد کے سَھوا شه خپل نفس په جہالت
له فردوسی د پنجتنو په بُغض اوخلهدی ته یے جوڑ که د غنم دانے حجت
صفی ځکه سیاہ روئے له جنت راغلهڅه له بارِ امانت یے کڑہ غفلت
که اول اِبلیس، آدمٔ وے پیژندلےخُدائے به کله راستاول په دی لعنت
په درے سوہ کاله پروت دی په زمین وَهسر یے نه پورته کوَل له خیجالت
رَب جَلیل د دی په یاد ھغه اسماء کڑونوری ورد کے غا نامے د شفاعت
پس له درے سوہ له سالو یے گناہ عف شوہنماز، روزے یے په دیو چیخلو کفارت
دوے معنے دی عالمان تفسیر کے وائید دی بارِ امانتو له حرمت
ځنے وائی نماز، روزہ، زکوٰۃ و حج دیڅه په دی عمل خلاصیگی په قیامت
بارِے نماز روزے زکوٰۃ و حج له خُمسهصریحاً دی آیتونه بے شبھت
له دوستی د خانه دانو په قرآن کےذی القربیٰ آیت نازل دے مؤدت
امر و نہی په کلام کے مُفصل دید بشیر نذیر له باب ڈیر دی آیت
مرشدان د لدونی له علمه وائیڅه انسان دے گنجینه د معرفت
سر تر پایه آدم درست د حق آئینه دےورکے گوری بزرگی خپل شرافت
مُحمّدٌ له اِسمه ساز بشر دہ نُور شهد علی اسم شه سِر د انسانیت
سِر جلال دہ نُور جمال په لباس ناز کڑہیو وجود یو یے مقصود یو یے وحدت
میم مرات د دواړو کونو راشکارہ شهعین چشمه شوہ د حیات سِر په ظُلمت
څه دا نُور و سِر ظاھر د رَب لا زات ؤودیو له وجه خواھش وشه د کثرت
نبوت په مُحّمدٌ باندے تمام شهپه علئ مھدیٔ انجام شه ولایت
که چوك بارِ امانتو نا خبر شیغه کسان به خُدائے واصل کی په جنت
ھر چوک حق له معرفته نه غافل وینا قبولی دی طاعت و عبادت غه ٹولے به عرصات کے ڈیر سُرخروئي ویڅه د زڑہ په وینو وکی طھارت
که چوك ما له دی اسرارہ نا خبر کید ھغه مرشد به زہ یوسم طاعت
شاہ سید میرانٓه وجود بارِ امانت دےخبردار شه دا بار نه کے خیانت
عارض: پیدا
سھوا: غلطی سرہ
اِبا: انکار
بنا: خلقت/بنیاد
طلعت: صورت
منھیت: منع شوے
بدشامت: بدبخت
ساز: مانند
صریحاً: یقینی طور باندے
بے شبھت: بے شک و شبہ
بشیر: خوشخبری ویر کؤنکے
نذیر: ڈراؤنکے
حوالہ کتاب: ضیافتِ نُور
Post a Comment